কালজয়ী অসমীয়া কবিতা

জ্যোতিপ্রসাদ আগৰৱালা

বিশ্বশিল্পী

শিল্পী মই তিনিও কালৰ
                অতীতৰ
                  বৰ্তমানৰ                                                                                                                                                                  
                    অনাগত ভৱিষ্যতৰ
       আদিতেই যাত্ৰা কৰি অনাদিলে যাওঁ,
ধ্বংসৰ মাজেদি মই
              ৰূপান্তৰেদি ৰূপ পাই
              নৱতম সৃষ্টিৰ শলিতা জ্বলাওঁ 
জনতাৰ হৃদয়ত মোৰ সোণোৱালী দেশ
           মই পিন্ধো বিশ্ববেশ
        নতুন দৃষ্টিৰে চাওঁ সৃষ্টি অনিমেষ 
        নানা ভাষা
        নানা আশা
 নানা জাতি-বৰ্ণ জিনি
     মই শুনো ৰিণি ৰিণি
     বিশ্ব-জনতাৰ এক অপূৰ্ব্ব সঙ্গীত 
সেই সঙ্গীতৰ প্ৰতিধ্বনি
   তোলোঁ মোৰ
      গানে সুৰ
         সাম্যৰ
            সমৃদ্ধিৰ
               সৌন্দয্যৰ্ৰ
            
                মহামহত্বৰ
   পাতিবলে’ শান্তিৰ নৱলোক
               এই পৃথিৱীত 
মোৰ কল্পনা-মেধা, বুদ্ধি-মনীষাৰে
   মোকে কৰি সংস্কৃতিৰ অপূৰ্ব্ব আধাৰ
        মোকে শলিতা কৰি জ্বলাওঁ
            বিশ্ব-চাকি
                 বিশ্ব-জনতা পূজাৰ;
সেই পূজাৰ প্ৰধান অৰ্ঘ্য কৰি
        মই দিওঁ উপহাৰ
        মোকে কৰি ষোড়শোপচাৰ 
   বিশ্ব জুৰি জনতাৰ জয়জয়কাৰ
             হওক জয়জয়কাৰ 

                                                                                                                                                                           

অসমীয়া ডেকাৰ উক্তি

শক্তি পুত্ৰ মই
ভক্তি বুকুত লই
মূক্তি প্ৰয়াসী হই
     অৰ্জ্জুন মই, গাণ্ডীবী মই,
         ময়েই ধনঞ্জয় – মৃত্যুক কৰিছোঁ জয়;
ময়ে অসমৰ
ময়ে ভাৰতৰ
         ময়ে ডেকা ল’ৰা অগ্নিময় ।
     ময়ে ভাৰতৰ নবীন সূৰ্য্য
     পূৰ্বাচলত বজাওঁ তূৰ্য্য্
মোৰ পোহৰৰ গানে
আকাশে আকাশে, দেশে মহাদেশে
         মুগ্ধ কৰিব আলোক যাত্ৰী
         শেষ হ’ব শেষ নোহোৱা ৰাত্ৰি
             কৰিম জগত জয়
             নবীন সূৰ্য্য মই ।

উপচি আহিব পোহৰৰ ধল
    লুইতৰ দৰে ফেনে – ফোটোকাৰে
    ফেনিল শুভ্ৰ জ্যোতি – প্ৰপাতৰ জল ।
হাতীপটীয়েদি ঐৰাবাটেদি
কত নগৰৰ অলি – গলিয়েদি
কত মেধাবীৰ মহামনীষীৰ
         মনৰ মাজেদি
    কবীন্দ্ৰ জিনি হ’ম
         মহামনীষাৰ মহাসাগৰত ৰ’ম ।