এয়া ১৯৮৩ চনৰ আগৰ
কথা৷ তেতিয়া বসন্তৰ বতৰা৷ঋতুৰ লগত হাত মিলাই শালমাৰী
দীঘলী্য়া গাওঁৰ প্ৰতিজোপা উদ্ভিদে যেন সেউজী বিলাইছে৷গাওঁবাসীৰ পদূলিত থকা কপৌ
পাহিবোৰে যেন চিঞৰি ক’ব খোজে, “এয়া আনন্দৰ
বতৰা”৷ লগতে প্ৰতিজন গাওঁবাসীৰ মন যেন উল্লাসে ভৰি পৰিছে৷ ডেকা গাভৰুবোৰৰ গা ইচাতি
বিচাতি হৈছে৷ ঢোলৰ গোম গোমনী আৰু পেঁপাৰ মাতে সকলোকে আমোদ কৰি পেলাইছে৷এনেকৈয়ে
বহাগ আহে এই গাওঁলৈ৷এনে ক্ষণতে কেইজ নমান
চিন্তাশীল ব্যক্তিয়ে ঠিৰ কৰিছিল৷ এইবাৰ সোঁচৰি দ্বাৰা পোৱা পুজি আৰু অন্যান্য
সাহায্যৰে তেওঁলোকে এটা পুথিভঁৰাল সাজিব গাওঁখনৰ সিতাৰ্থে৷কথা মতেই কাম৷শ্ৰীসুণিল
চেতিয়া, ঁকিৰণ গগৈ, ৰোহিণী চেতিয়া, ঁথানেশ্বৰ চেতিয়া আদিয়ে আগভাগ লৈ গাওঁৰ প্ৰতিজন
মানুহৰ সহায়ৰে এতি পুথিঁভৰাল সাজিলে, নাম ৰাখিলে “জ্যোতি পুথিঁভৰাল” যেন জ্যোতিয়ে
সকলোকে জ্ঞানৰ পোহৰেৰে জ্যোতিস্মান কৰে৷ইয়াত আছিল সামান্য কিতাপ আৰু আলোচনী৷ তথাপি
সকলোৰে আশা, ইয়াৰপৰা সকলো উপকৃত হ’ব৷নোহোৱাও নহয়, এওঁলোকৰ তত্বাবদ্ধনতে প্ৰায় ডেৰ
বছৰমান থাকিল এই “জ্যোতি পুথিঁভৰাল”৷পুঁজি কম হোৱাত ই অতি কঠোৰ ভাবে জঁৰাজীৰ্ণ
অৱস্তালৈ ৰুপান্তৰিত হ’ল৷কিছু কিছুৰ মন সেমেকিল, কিন্তু কৰিব কি সকলোৰে খাবলৈকে
নোজোৰে, এটা সামাজিক অনুস্ঠান কেনেকৈ জীয়াই ৰাখে৷যদিও জ্যোতি জীয়াই নাথাকিল,
কিন্তু ইয়াৰ পৰা পোৱা বহুতোৰ মনত খাপ পিতি থাকিল৷
সেই পেৰণাৰ ফল
স্বৰূপ দেখা গ’ল প্ৰায় দুটি বসন্তৰ প্ৰস্তত ডেকা সমাজৰ মাজত৷টেপনি চুকৰ কেইজনমান
কৌতুশলী ডেকা৷ তেওঁলোকে বোলে কেৰাটে শিকে৷ শিকাব প্ৰায় সমবয়সৰ শিক্ষক শ্ৰীনিৰণ
কো্ঁৱৰদেৱে৷ অৱশ্যে তেওঁ বৰ বেচ পাকৈতও নহয়৷ তথাপিও দুটামান কি্ক শিকিব তেওঁলোকে৷
শ্ৰীবসন্ত গগৈ, শ্ৰীপূৰ্ণকান্ত গগৈ আৰু শ্ৰীঅমিত খনিকৰ হৈ পৰিল দৈনিক
শিক্ষাৰ্থী৷আন কোনোবাজনো মাজে মাজে ভুমোকি নমৰা নহয়, যেনে শ্ৰীবিনন্দ গগৈ,
শ্ৰীযগেস্বৰ গগৈ, শ্ৰীনোমল গগৈ, শ্ৰীভবেন গগৈ আদি৷ এনেতে বহাগ আকৌ পালেহি৷ কেৰাটে টিম লাহেকৈ এটা সোঁচৰিদললৈ পৰিৱৰ্তন হ’ল৷
সোঁচৰিত যোগ হ’ল শ্ৰীকেশৱ গগৈ আৰু শ্ৰীচুচিল গগৈ ইত্যাদি৷ এইবাৰ কিন্তু এওঁলোকে
পুথিঁভৰাল নাসাজে, তাৰ বিপৰিতে এটা যুৱ সংঘৰ সপোন দেখিছে৷ সপোন দিঠকত পৰিণত কৰিবৰ
বাবে সকলোৱে হাতে কামে লাগিল৷ প্ৰথমে এটা সবল সোঁচৰি দল গঠন হ’ল কিন্তু নাচনী নাই৷
অৱশেষত শ্ৰীকেশৱ গগৈকে নাচনী বনাই বিহু সোঁচৰি আৰম্ভ কৰিলে৷ঘৰে ঘৰে সোঁচৰি গাই
এটকা দুটকাকৈ হাজাৰমান টকা জমা হ’ল৷ আৰু এই টকাৰেই শালমাৰী দীঘলী্য়া নামঘৰৰ কাষতে
এটা বাঁহৰ ঘৰ সাজি তাতেই শালমাৰী দীঘলী্য়া যুৱ সংঘৰ প্ৰথম খোপনি পুতিলে৷ এযোৰ তবলা
আছিল তেওঁলোকৰ প্ৰথম সম্পত্তি৷ যদিও তবলা বাদনৰ শৈক্ষিক জ্ঞান নাছিল তথাপি এজনো
পিছ পৰি থকা নাছিল৷ শ্ৰীঅবিৰাম গগৈদেৱে তবলা বাদনত বেচ গোৰুত্ব দিছিল৷ সেয়েহে এদিন
তেওঁৰ হাততে তবলাৰ অন্ত পৰিল৷
সিফালে এনে ক্ষণতে শালমাৰী
দীঘলী্য়া গাওঁত তেল খান্দিবলৈ OIL
INDIA LIMITEDএ খৰ-খেদা কৰিছিল৷ এই
কম্পানীটোৱে গাওঁখনৰ মাজেৰে এটা পকী ৰাস্তা নিৰ্মাণ কৰিব লৈছিল, কিন্তু শালমাৰী দীঘলী্য়া গাওঁৰ সংঘটো ৰাস্তাটোৰ বাবে
বাধা যেন হৈ পৰিছিল কাৰণ ৰাস্তা বনিব লগা মাটিতেই আছিল সংঘৰ কাৰ্য্যালয়৷এতিয়া কি
কৰিব? পোন প্ৰথম শ্ৰীবিমল দত্ত (Manager,
land acquisition) আ হি শ্ৰীবসন্ত গগৈক লগ ধৰে৷বুজনি দিলে যে তেওঁলোকে মাটি এৰি দিব
লাগ, বিনিময়ত উচিত মান দিব৷ শ্ৰীবসন্ত গগৈয়ে সকলোৰে সৈতে আলোচনা কৰি মাটি এৰি
দিয়াটোকে ঠিক কৰিলে৷ বিমল দত্ত আহি টকা ১০ হাজাৰ দি গ’লহি৷এতিয়া সকলোৰে চকু খুলিল,
পুঁজি আহিল কিন্তু কাৰ্য্যালয় ক’ত হ’ব?
লগে লগে এখন ৰাজহুৱা সভা আহ্বান হ’ল৷ সভাত সভাপতিৰ দায়িত্বত আছিল শালমাৰী দীঘলী্য়া
প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ৰ প্ৰধান শিক্ষক ঁলোকেশ্বৰ ফোকনদেৱ৷সভাত সকলোৱে আলোচনা কৰি ঠিৰাং
কৰিলে যে নতুন কাৰ্য্যালয় শালমাৰী দীঘলী্য়া মহিলা সমিটিৰ কাৰ্য্যালয়ৰ কাষতে বনোৱা
হ’ব৷আনুষ্ঠানিক ভাৱে সংঘটিৰ সভাপতি নিৰ্বাচিত হয় শ্ৰীসোবোধ কোঁৱৰদেৱ আৰু সম্পাদক
শ্ৰীপুৰ্ণকান্ত গগৈদেৱ৷ এয়া আছিল ১৯৮৭ চনৰ
শীত কালৰ কথা৷ সিদ্ধান্ত মতেই বসন্তৰ আৰম্ভণিতে পুৰণি কাৰ্য্যালয়ৰপৰা নতুন
কাৰ্য্যালয়লৈ (৩০০মি. নিলগত) স্হানান্তৰ কৰা হ’ল৷আৰু এই সময়তে অসম চৰকাৰৰ অধিনত
পঞ্জীয়নো কৰোৱা হয়৷ কাৰ্য্যালয় স্হানান্তৰ হোৱাৰ লগে লগে সদস্যও বৃদ্ধি হ’ল৷
ঁবুদ্ধেশ্বৰ গগৈ, শ্ৰীমহেন্দ্ৰ লাহন, শ্ৰীমণিমানিক গগৈ, শ্ৰীফুলেন গগৈ আদিয়েও যোগ
দিলেহি৷ তেতিয়া এনে এটা অনুস্ঠান পৰিচালিত কৰা আৰু সকলোকে একমত কৰা এটা বহু কঠিন
কাম আছিল৷ যিহেতু তেওঁলোকৰ অনুস্ঠানিক জ্ঞান বৰ বিশেষ নাছিল৷ সেয়েহে আকৌ বিভিন্ন
কাৰণত সংঘটিৰ সদস্য সকলৰ মাজত বিবাদ আৰম্ভ হ’ল৷ সভাপতি শ্ৰীসোবোধ কোঁৱৰদেৱেও পদত্যাগ কৰিলে৷ সংঘটিৰ প্ৰকৃত গা-গছ ডালৰ যেন
শিপাবোৰ নোহোৱা হ’ল৷ এনে ঋণতে শ্ৰীমণিমানিক
গগৈদেৱ আগবাঢ়ি আহি সংঘটিৰ গুৰি ধৰিলেহি আৰু সকলোকে পুনৰ একগোট কৰি সংঘটিক এক নতুন
ৰূপ দিবলৈ যত্ন কৰিলে৷ শালমাৰী দীঘলী্য়া যুৱ সংঘৰ সদস্যৰ তালিকা আৰু এখোপ চৰিল৷
লাহে লাহে শালমাৰী দীঘলী্য়া গাওঁ বাসীৰ লগতে ওচৰৰ
গাওঁবোৰৰ সাহাৰ্য্যৰে সংঘটি উন্নতিৰ দিশলৈ আগোৱাব ধৰিলে আৰু আজি এক বিশাল ৰূপ ধাৰণ
কৰিছেহি৷ অবশ্যে ইয়াত OIL INDIA
LIMITEDৰ অনুদানকো নুই কৰিব
নোৱাৰি৷ আশা আৰু প্ৰৰ্থনা কৰো আহক যাতে শালমাৰী দীঘলী্য়া যুৱ সংঘ সৎ মনোভাৱ আৰু
কৰ্মদক্ষতাৰে আগোৱাই গৈ সকলোকে উপকৃত কৰিবলৈ সক্ষম হয়৷
(বি:দ্ৰ:-যদি আপোনি ক’ৰবাত
ভুল দেখিছে তেন্তে নিসংকোচে আঙুলিয়াই দিয়ে যেন)
--কিশোৰ গগৈ
