কালজয়ী অসমীয়া কবিতা

ব্রহ্মপুত্রত সূৰ্য্যাস্ত

           -নীলমণি ফুকন 

শূন্যতাৰ হাতৰপৰা সৰি পৰিল দিনৰ হিৰণ্ময় হৃদয়-পাত্র 

নিঃশব্দে সৰি পৰিল…আৰু বুৰ গ’ল

বুৰবুৰণিত বিৰিঙি উঠিল 

পাত্রৰ ৰক্তিম আধেয় 

মৰ্মন্তুদ তাৰ উজ্জ্বলতা 

মানুহৰ অন্তিম লালসাৰ

কি প্রজ্জ্বলন!

এতিয়া উলটিল প্রতিজন দৰ্শক 

উক দিলে প্রত্যেকৰে একে বিষ 

ধোঁৱা আৰু আন্ধাৰৰ আকাশী খলপাৰে 

নামিল স্বয়ং শূন্যতা 

নামিল হৃদয়ৰ শূন্যতা

(সংগ্ৰহ-www.enajori.com)